Zaterdag mag ik eindelijk weer mijn baliewerk in het museum oppakken. De collega-vrijwilligers zijn alweer even begonnen, maar aangezien ik net toen we weer open mochten een pup in huis kreeg, heb ik maar even gewacht met werken, tot mijn man van zee terug was en ik dus een extra paar handen en vooral ogen heb om op onze nieuwe aanwinst te letten. Maar wat ben ik blij dat ik weer mag! Mijn agenda loopt ook buiten coronatijd niet over van sociale activiteiten. De bezoekers, de collega's, het samen koffiedrinken, de aanwaaiers voor een vraag of een praatje, wat heb ik het gemist!
Je zou bijna denken dat ook de vaste collega's weinig te doen hebben tijdens een sluiting van het museum. Tenslotte is het een historisch museum en wat we tentoonstellen ligt in feite achter ons, daar doe je niets meer aan. Maar niets is minder waar, ook in een historisch museum wordt voortdurend naar de toekomst gekeken. We stellen het verleden ten toon, er wordt gewerkt in het heden, maar met een blik op de toekomst. Stilstaan is achteruitgang.
In de kantoorruimte hangt een planbord, waarop voor een paar jaar vooruit alles wat we gaan doen ingepland staat. En dat is niet niks! Helaas mag ik nog geen tip van de sluier lichten, maar het is de bedoeling dat er in het voorjaar al een prachtige nieuwe tentoonstelling geopend wordt. Een oud verhaal wordt nieuw leven ingeblazen. En ik vind het leuk dat het begon met een linkje wat ik naar de collega's stuurde. 'Kijk eens wat mooi!’
En toen ging het balletje rollen. Dat is het mooie van het Behouden Huys-team. Je stuurt iets naar ze toe waarvan je denkt dat er alleen naar gekeken wordt. Vervolgens wordt het opgepakt: 'Prachtig! Stel dat zoiets bij ons...’ Er worden ideeën geopperd, informatie gezocht en contacten gelegd. 'Dat kan niet!’ is iets wat je niet snel zal horen. En voor je het weet wordt een nog lege ruimte gevuld met iets prachtigs.
Gelukkig is het enthousiasme tijdens de coronasluitingen niet verdwenen. Dat had tenslotte zomaar gekund. Zo testten vorig voorjaar de leerlingen van de basisscholen van Terschelling de nieuwe educatieve 'speurtocht’ uit. Er was ontzettend hard gewerkt om van dit project een succes te maken. De leerlingen testten het en vonden het prachtig. Daarna zouden de jonge bezoekers er kennis mee maken. Maar coronaveilig werken met tijdsloten en eenrichtingsverkeer in combinatie met enthousiaste kinderen die her en der door het museum lopen was niet te doen. De speurtocht bleef dus al die maanden in de kast. Een teleurstelling voor de makers.
Behalve het werken aan de nieuwe plannen, is er voor het vaste personeel genoeg te doen. Administratie, het bijhouden van de archieven, vragen beantwoorden van mensen die iets willen weten over het archief, of die bepaalde foto's zoeken, het registreren van voorwerpen die aan het museum geschonken zijn, of nieuwe boeken over Terschelling inschrijven in de museumbibliotheek... Voor de vaste medewerkers is het achter de schermen vrijwel net zo druk als normaal, als het museum geopend is.
Alleen de balievrijwilligers, zoals ik, zaten de afgelopen maanden thuis. Maar gelukkig, we mogen weer en het lijkt erop dat de deur voorlopig ook gewoon open mag blijven. We zien het zonnig in! Het enige wat we nu nog hopen is dat gasten en eilanders ons ook weer weten te vinden. Als balievrijwilligers en vast personeel zullen we jullie in ieder geval enthousiast ontvangen en wegwijs maken en we hopen dat we onze bezoekers behalve een hoofd vol verhalen en indrukken, een beetje van dat enthousiasme mee naar huis mogen geven. Tot ziens!
Tekst: Nienke Meijvogel-Blom