Gelijk als we open gaan staat er een jongen op de stoep. Puber nog. Of hij een entreekaartje mag. Mijn collega zegt dat dat prima gaat, omdat er nog maar heel weinig mensen gereserveerd hebben voor vandaag. Hij schrikt er een beetje van: ‘Had ik moeten reserveren?’ ‘Ja, officieel wel, maar er is genoeg ruimte en we zijn hartstikke blij dat je er bent.’ Gewapend met audiotour gaat hij op pad om de eilander geschiedenis te leren kennen. Prachtig, dat ook jonge toeristen zich willen verdiepen in onze geschiedenis en cultuur.
Even later staan er een eilander moeder en dochter voor de balie. Dochter is een jaar of acht en heeft het museum laatst leren kennen toen ze met haar schoolklas ons nieuwe educatieproject / speurtocht mocht testen. Maar ze heeft nog lang niet alles gezien, dus wil ze nu heel graag samen met haar moeder nog eens het museum door. En ze is niet de eerste van de schoolkinderen die we deze weken opnieuw mogen ontvangen. Dat is toch een teken dat het gelukt is om de geschiedenis zo tot leven te brengen dat ook de eilander jeugd enthousiast terugkomt om er nog meer over te leren.
We zien sinds de coronatijd sowieso een verschuiving in het soort bezoekers. Zagen we voorheen voornamelijk bezoekers die al jaren op Terschelling komen maar nooit, of jaren geleden een keer in ’t Behouden Huys waren geweest, nu zien we vooral mensen die voor het eerst op het eiland zijn en gelijk cultuur komen snuiven. En daar zijn we blij mee. Toch is het jammer dat we ook een grote groep mensen niet ‘bereiken’. Het lijkt erop dat hoe vaker men op het eiland komt, hoe meer men denkt alles te weten. En als je op het eiland geboren bent, dan weet je alles…denk je…Daarnaast vinden veel mensen dat in een historisch museum niks veranderd. Geschiedenis is wat geweest is… Geschiedenis blijft altijd hetzelfde. Geschiedenis is stoffig en saai…
Ik moet bekennen dat ik er net zo over dacht. Mijn bijna 55 jarige leven altijd doorgebracht op Terschelling en voor ik 4 jaar geleden museumvrijwilliger werd misschien 3 keer in mijn leven het museum bezocht, de laatste keer 17 jaar voor de balie mijn ‘werkplek’ werd. Waarom? Om al de hierboven genoemde redenen. En wat heb ik die vooroordelen bij moeten stellen. Want geschiedenis leeft en het museum bruist… Geschiedenis is ook een beetje als eilanden; ze leven, ze ‘wandelen’. Aan de ene kant komt er steeds wat bij, aan de andere kant brokkelt er als je niet oppast wat af. En daar zijn wij als museum voor: Om te voorkomen dat er niets uit onze geschiedenis afbrokkelt en in de vergetelheid raakt en om ervoor te zorgen dat ook de nieuwe ’geschiedenis’ goed aangroeit. En we hebben nog zoveel prachtige plannen om ‘geschiedeniserosie’ te voorkomen.
Dus ben je voor het eerst op Terschelling, vaste bezoeker of geboren en getogen eilander? Wees welkom, want ik weet zeker dat we je nog kunnen verrassen.
Tekst en foto; Nienke Meijvogel-Blom