Een paar weken geleden hadden we een gezellig avondje in het museum met de vaste medewerkers en de vrijwilligers. Zeker de vrijwilligers zien elkaar niet vaak, omdat er altijd maar een achter de balie werkzaam is. Op zo’n avond kunnen we dus even bijkletsen en van elkaar horen hoe we het baliewerk ervaren. En soms kan het nog leerzaam zijn ook. Deze keer hadden een paar vaste medewerksters een foto-puzzeltocht gemaakt. Voorzien van foto’s die ergens in het museum gemaakt waren dwaalden we door de tentoonstellingen. Foto’s van details van voorwerpen, schilderijen en andere museumstukken. Aan ons de taak om uit te vissen wat er op de foto’s stond. En dat viel nog niet mee. Je weet in grote lijnen wel wat er allemaal te zien is, maar de details zie je zelden. Er ging met recht een wereld voor ons open. Niet alleen vonden we uiteindelijk wat we zochten, maar nog veel meer dingen die ons nooit eerder opgevallen waren, zagen we nu wel. ‘Wat is dat eigenlijk mooi gemaakt’, ‘jeetje, dat ze zoveel werk maakten van een gebruiksvoorwerp’, ‘oh, dit heb ik echt nooit geweten!’. We waren allemaal van mening dat we nodig weer eens als bezoeker door het museum zouden moeten omdat we nog niet half weten wat er allemaal te zien is.
Met andere ogen kijken, ik hou ervan. Zo doe ik ook geregeld mee aan ‘fotomissies’ en -cursussen op facebook, waarbij ik elke dag, of elke week een opdracht krijg. Niets hoogdravends, niet ingewikkeld en altijd gericht op smartphonefotografie. Je hebt er geen dure camera voor nodig, alleen de telefoon die je toch altijd bij je hebt. Je leert er zoveel mogelijk uit je (telefoon)camera te halen en vooral om met andere ogen te kijken. Nadat ik de laatste missie eind december afgerond had en de facebookgroep open bleef staan voor latere deelnemers of mensen die nog meer foto’s in wilden leveren, besloot ik, zeker na die personeelsavond, alle opdrachten nog eens te doen. Maar nu in ’t Behouden Huys. Het is weer een prachtige uitdaging om mijn ogen open te houden, te kijken als een bezoeker en geïnspireerd te raken door kleine dingen.
Voor de opdracht ‘Aan een touw’: iets wat aan een touw hangt, had ik meerdere opties. Maar het eenvoudige touw, wat met niets eraan gewoon touw hangt te zijn aan het schuurtje in de tentoonstelling ‘Boeren en Buren’, gaf me de meeste inspiratie. Dat ‘endsje touw’ op die schuur wat klaar hing voor alles waar je maar zo’n stuk touw voor kon gebruiken. Even een paard, geit of koe vastzetten, een lading juthout vastbinden op de kar, het kwam altijd van pas in het arme bestaan van de boeren op het eiland, zo’n 100 jaar geleden. Dat stuk touw inspireerde me niet alleen tot het maken van de foto, maar ook nog tot het maken van een stukje proza. Want het mooie zien in een armoedig stuk touw, dat is rijkdom…
TOUW
Touw
aangespoeld
gejut
van een schip
van overal
waar de boer
nooit komen zal
Touw
voor alles onder controle
voor het grijpen
voor altijd van pas
voor binden en knopen
de eindjes aan elkaar
voor houvast
in een armoedig bestaan
Tekst en foto: Nienke Meijvogel-Blom