We gebruiken hem nog maar drie jaar in het museum en toch kan je je niet meer voorstellen dat we het daarvoor zonder moesten doen: de audiotour. Het lijkt wel of er twee soorten bezoekers zijn; de mensen die er graag gebruik van maken en de mensen die er een hekel aan hebben. Een tussenweg schijnt er niet te zijn. Mits het niet te druk zijn en we er genoeg hebben, geef ik er toch altijd eentje mee, ook aan mensen die er niet van houden. ‘Neem hem maar mee, u hoeft hem niet te gebruiken, maar wilt u ergens toch meer van weten, dan is het gemakkelijk om hem bij u te hebben…’ Sommige mensen kan ik niet over hun aversie tegen het apparaat heen helpen. Anderen willen toch ergens in
het museum wat meer informatie krijgen over wat ze zien. En in veel gevallen zijn ze dan om. Het schijnt nogal te schelen, de ene audiotour of de ander. Soms is de stem niet prettig, is het
apparaat niet gebruiksvriendelijk, of is de gesproken tekst simpelweg niet informatief of boeiend genoeg. Gelukkig krijgen we over onze audiotour, zelfs van de mensen die er niet zo van houden, alleen maar complimenten. En het voegt ook zeker wat toe. Niet alleen kunnen we onze buitenlandse gasten nu ook in elke ruimte vertellen wat er te zien is en kan wie dat wil alle
informatie in onze dialecten krijgen, het geeft ook zoveel extra info en mooie verhalen.
We zijn het wat verleerd misschien, als volwassene, om voorgelezen te worden. We voelen ons er zelfs wat ongemakkelijk bij. Vader of moeder op de rand van je bed is al te lang geleden. We zijn gewend om te leren door lezend alles tot je te nemen. Maar er is een kentering gaande. In deze tijd zijn podcasts niet meer weg te denken en ook de luisterboeken vieren hoogtij. Lekker je huishouden doen of een andere saaie klus en ondertussen kennis tot je nemen. Dat is nog eens twee vliegen in
een klap slaan. Het oude verhalen vertellen heeft een modern, elektronisch tintje gekregen, maar ook verhalenavonden, sprookjesroutes en sage-wandelingen worden overal georganiseerd. Verhalen vertellen is weer een vak op zich geworden. En laten we daar in het Behouden Huys nou net goed in zijn.
Of iets blijft hangen heeft alles met de verteller te maken. Wie vroeger geschiedenis kreeg van een schoolmeester of leraar die een goede verteller was herinnert zich ongetwijfeld meer daarvan, dan degene die zich gapend afvroegen hoe lang de les nog zou duren. Ik had mazzel. Op de lagere school
kreeg ik twee jaar les van meester Conijn. Ik zag de ridders rijden in de Middeleeuwen, ik hoorde handelaars roepen, zag mensen in lompen bedelen. Ik kon de stoffen van de japonnen van jonkvrouwen bijna voelen en de geur van de markten bijna ruiken. Bij boekenkisten moet ik nog altijd aan Hugo de Groot denken, al moet ik het bijbehorende jaartal wel terugzoeken. Het verhaal bleef hangen, de droge feiten niet. En zo is het in het museum met de audiotour ook. Door de leuk gebrachte info en de extra verhalen die je hoort, blijft alles veel beter hangen dan als je het op informatieborden zou moeten lezen.
Ik had de afgelopen twee weken volop de tijd om hierover na te denken. Geveld door een vervelend virus kon ik niet veel anders dan hangend op de bank televisie kijken. Ik maak geen gebruik van Netflix of een andere streamingsdienst, maar kon wel eindelijk alle programma’s die ik opgenomen had bekijken. Hoewel mijn hoofd letterlijk erg vol zat, ging hangend op de bank heel wat kennis en weetjes als hapklare brokken naar binnen. De Geschiedenis van Nederland, Dwars door de Lage Landen, Ons Dorp en zelfs de ‘uitstapjes’ in Bed & Breakfast vulden mijn kennis op een aangenaam ontspannen manier aan. Om veel te weten te komen hoef je soms helemaal je best niet te doen. Je
hoeft er niet altijd hard op te studeren. Het kan prima tijdens een museumuitje. Of gewoon hangend op de bank. Kennis is rijkdom. In mijn geval niet helemaal slapend rijk worden, maar wel suffend wijs worden…
Sinds kort bieden we in het museum een leuke Willem Barentsz ontdekkingstocht aan. Leuk voor het hele gezin! Hieronder de uitleg. Luisteren, ruiken, voelen en puzzelen, alles komt aan bod!
Tekst: Nienke Meijvogel-Blom
Illustratie: Dorine Vleeshouwer