Het enige evenement waar we exclusief als eilanders van konden genieten, was de voorjaarsvoorstelling van Moeder Natuur, die extra haar best leek te doen nu ze voor weinig publiek speelde.
Konden we het vervallen van de grote toeristenevenementen nog wel hebben, al was het een flinke financiële aderlating voor veel bedrijven, meer moeite hebben we met het feit dat ook de eilander tradities die voor de inwoners zelf zijn niet door kunnen gaan.
Sint Jan, de veemarkt, de Landrover-evenementen, de pakjesboot van Sinterklaas die dit jaar op zee bleef en dan valt nu Sunderum ook nog ten prooi aan Corona. 6 December zal een trieste dag zijn voor het oostelijk deel van Terschelling.
Tijdens Sunderum worden al sinds de middeleeuwen de boze geesten verjaagd door mannen van Oost Terschelling die onherkenbaar verkleed over straat en langs de deuren gaan. Waar buiten een lantaarn brandt zijn ze welkom. Vroeger bestonden de kostuums uit natuurlijke materialen zoals helmgras, konijnenvachten, klei, jute of vissersnetten en droeg men attributen met zich mee die veel lawaai maakten, zoals rammelende kettingen of koehoorns. Tegenwoordig speelt men met de kostuums vaak in op actuele thema’s die op het eiland of in de wereld spelen. Wat hetzelfde gebleven is, is dat de mannen door middel van kostuum en ‘grinzen’ (maskers) onherkenbaar zijn. Het is dan ook aan de vrouwen de taak om te raden wie er achter de vermomming schuil gaat. Er wordt weinig gesproken en als er gesproken wordt, wordt de stem verdraaid, alles om herkenning voor de ontmaskering te voorkomen. Dat de vrouwen niet ‘in pak’ mogen lijkt voor de buitenstaander misschien discriminatie, maar is voor de eilanders heel normaal. Aan dit soort tradities moet je niet tornen. Eén los naadje en voor je het weet valt de Sunderumtraditie als een slecht gemaakt verkleedkostuum uit elkaar.
Dit jaar zal alles anders zijn. Geen overpeinzingen wat voor vermomming het gaat worden. De naaimachines blijven ongebruikt, de grinzen blijven in de kast. Hadden we normaal gesproken ongetwijfeld Trump en Biden als vrienden door de straten zien gaan, tezamen met nieuwe ‘eilander burgemeesters’, Ruttes, Hugo de Jonges, doventolken en ‘zorgmedewerkers’ en hadden er vast anderhalvemetermaatlatten en -stellages een rol gespeeld, het blijft nu stil op straat.
Eigenlijk is het leven nu één groot Sunderum geworden. We gaan allemaal getooid in actueel mondkapje de publieke ruimtes in. Konden we in de zomer nog redelijk gemakkelijk zien wie er achter het masker schuil ging, nu de sjaals, dikke jassen en mutsen weer uit de kast komen is het in de supermarkt geregeld raden wie er voor je staat. En daar hoeft men zijn stem niet eens voor te verdraaien.
Zes december mag dan dit jaar totaal anders zijn, toch zijn we ook weer terug bij hoe het begon. Met behulp van een vermomming proberen we de kwade geesten weg te jagen. We moeten er doorheen, door die tijd zonder evenementen, tradities en gezelligheid. Het is even doorbijten, maar draag die ‘grins’. Samen kunnen we de coronageest verjagen. En dan vieren we volgend jaar gewoon weer Sunderum.
PS. We zouden het leuk vinden om Sunderum toch een beetje digitaal te vieren. We zijn benieuwd naar jouw Sunderumervaringen. Heb je een mooie verhaal, of foto’s? Dan zien we die graag in de reacties hieronder terug.